Καιρός για το τρίτο αφιέρωμα με τις ταινίες Τρόμου που Πρέπει να Δεις. Σε αυτό το αφιέρωμα θα βρείτε απο σαδιστικά άρρωστες ταινίες τρόμου μέχρι τυπικές καλογυρισμένες Αμερικανιές.

Σβήστε τα φώτα, κλειδαμπαρώστε την ντουλάπα και ξεκινάμε…

Αρχίζουμε το τρίτο μέρος του αφιερωματος με μία ταινία για πολύ γερά στομάχια που σοκάρει όσο ελάχιστες ταινίες τρόμου, λόγω των εκτεταμένων σκληρών σκηνών της και την πολύ ευρηματική δικαιολόγηση της βίας. Θα αναρωτιέστε συνέχεια αν τα γεγονότα που λαμβάνουν μέρος στην ταινία μπορούν να συμβούν στη γεμάτη καλοσύνη όψη της σημερινής κοινωνίας – των συγγενών – των γειτόνων σας.

Δεν θα γίνετε μάρτυρες βασανιστηρίων απλά ενός τρελού, χωρίς αιτία, αλλά ωμής βίας, υπερβολικής αλλά καθόλου επιτηδευμένης.

Απίστευτα έντονο, ωμό, φρικιαστικό, παρανοϊκό, σαδιστικό, σοκαριστικό, ψυχοπλακωτικό, συγκινητικό, τρομακτικά ρεαλιστικό.

Μια κοπέλα που απήχθη και κακοποιήθηκε όταν ήταν μικρή αφού δραπετεύει από την φυλακή βασανιστηρίων της αναζητά εκδίκηση χρόνια μετά έχοντας στο πλάι της μια φίλη, επίσης κακοποιημένη. Στην αναζήτηση αυτή θα έρθουν αντιμέτωπες με αυτό που φοβούνται περισσότερο…

Ουσιαστικά ο Γάλλος Pascal Laugier μας προσφέρει δύο ταινίες στη μορφή της μίας. Το πρωτο κομματι της εκδίκησης ειναι αποτομο,εντονο,γεματο μυστηριο,σκοτεινη ατμοσφαιρα,αγωνια και δραση ενω το δευτερο πιο βιαιο,πιο βασανιστικο και σίγουρα πιο αποτροπαιο.

Στο δεύτερο μέρος τα πάντα συμβαίνουν βασανιστικά αργά, με την επίδραση διαλόγου και ηχητικων εφέ να απουσιάζει εντελώς. Ενας νέος κύκλος βασανισμού ξεκινάει, ακόμα πιο αποκρουστικός, ακόμα πιο βίαιος.

Θα νιώθεις σαν να είσαι δεμένος στον καναπέ του σπιτιού σου σε ένα ταξίδι που ενώ το όλο σκηνικό της θα σου φαντάζει μάταιο, το τέλος σου ρίχνει στα μούτρα έναν λόγο ο οποίος όσο παράξενος και περίεργος φαντάζει, διόλου απίθανος θα σκέφτεσαι μέρες μετά πως είναι.

Ένα διαμάντι πραγματικά.

Ένας εξωγήινος οργανισμός που παίρνει τη μορφή των θυμάτων του βρίσκεται παγωμένος στο χιόνι επί εκατό χιλιάδες χρόνια κόντά σε μια ερευνητική βάση «Φυλάκιο 31» κάπου στην Ανταρκτική τις οποίας λόγω ισχυρής χιονοθύελλας οι επικοινωνίες με τον έξω κόσμο έχουν σταματήσει εδώ και εβδομάδες. Δώδεκα άνδρες

Μετά την Νύχτα Με Τις Μάσκες, την Ομίχλη και την Απόδραση Στη Νέα Υόρκη ο Carpenter σκέφτηκε πως ήταν καιρός να αφήσει τις low budget ταινίες και να συνεργαστεί με ένα μεγάλο στούντιο. Πράγμα το οποίο προσωπικά για τον ίδιο απέβει μοιραίο καθώς η ταινία πάτωσε εισπρακτικά και μεγάλο ποσοστό κριτικών την έθαψαν.

Είναι η πρώτη ταινία της «Τριλογίας της Αποκαλύψεως» του Carpenter, με τις άλλες δύο να είναι το PRINCE OF DARKNESS και το IN THE MOUTH OF MADNESS.

Τη μουσική ανέλαβε ο Ennio Morricone και μας παρουσιάζει ένα απόλυτα επιτυχημένο ψυχοπλακωτικό soundtrack που θα μπορούσε κάλλιστα να είχε συνθέσει ο ίδιος ο Carpenter (το The Thing είναι η πρώτη ταινία που ο Carpenter δεν έγραψε ο ίδιος τη μουσική)

Εαν ρωτήσετε τους φανατικούς ίσως σας πουν πως είναι η καλύτερη ταινίας τρόμου / επιστημονικής φαντασίας που έχει κυκλοφορήσει ποτέ, πράγμα το οποίο δε μας φέρνει καθόλου αντίθετους (ίσως το πρώτο alien του Ridley Scott να μία κλάση ανώτερο).

Η cult φωτογραφια, οι κλειστοφοβικοί διάδρομοι, και η απομόνωση απο κάθε ελπιδα σωτηριας ηρωες κάνουν το The Thing ένα πραγματικά κλασσικό, σκοτεινό αριστούργημα.

Μια ταινία του Τζέιμς Γουάν, του ανθρώπου πίσω απο τα Dead Silence, Saw, και The Conjuring. Αυτός ο τύπος αναμφίβολα πήγε το Αμερικάνικο Mainstream Horror στυλ, σε νέα επίπεδα.

Η ταινία απο ότι φαντάζει είναι πολύ καλύτερη. Ενα Ζευγάρι με 3 παιδιά έρχεται αντιμέτωπο με το πρόσωπο του κακού όταν ο μεγαλύτερος γιος τους πέφτει σε μία διαρκή κατάσταση ύπνου 6 μηνών όπου και ξεκινούν οι εμφανίσεις πλασμάτων, που δεν ανήκουν σ’ αυτό τον κόσμο αλλά σε μία διαφοτερική διάσταση.

Είναι μια ταινία που βαδίζει σίγουρα σε γνώριμα μονοπάτια, και ειδικά το πρώτο μέρος ίσως θα είναι κάτι που έχεις ξαναδεί, σε αντίθεση με το έντονο και χιουμοριστικό σε βαθμό τραγικής ειρωνίας δεύτερο.

Θα τρομάξεις ; Αρκετά και θα σου συνιστούσα να μη το δεις μόνος γιατί μέσα στο σκοτάδι και στην παράλληλη πραγματικότητα κρύβονται μερικές πολύ αιμοβόρες μορφές…

Το 1987 ο Πανμέγιστος μαίτρ του τρόμου Clive Barker (για τους βιβλιοφάγους να ρίξετε μία ματιά στα Βιβλία του Αίματος, Ιμάτζικα και Υφαντόκοσμος) αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και δοκιμάσει τις σκηνοθετικές ικανότητες του πάνω σε ένα δικό του βιβλίο. Την ίδια δεκαετία είχαν ήδη προηγηθεί τα Friday the 13th, Nightmare on Elm Street και Haloween οπότε το ρίσκο ήταν μεγάλο για τον ίδιο και το στούντιο που θα αναλάμβανε τη διανομή.

Η ιστορία περιστρέφεται γύρω απο ένα μικρό ξύλινο κύβο με το όνομα «Ο Κύβος των Λυγμών» (The Lament Configuration) τον οποίο δίνει στον Φρανκ ένας περίεργος έμπορος απο την Ασία. Αυτός ο κύβος όταν ανοιχτεί σκορπάει πνεύματα που ονομάζονται Cenobites τα οποία είναι κάτι σαν το Μαγικό Τζίνι μόνο που αυτά προσφέρουν στον κάτοχό του κύβου μια εμπειρία γεμάτη πόνο και ηδονή.

Αφού ανοίγει το κουτί στην σοφίτα του σπιτιού του είναι πλέον αργά για να καταλάβει πως τα πράγματα δεν είναι ρόδινα και τα πλάσματα είναι στην πραγματικότητα αιμοδιψείς δαίμονες οι οποίοι του κατατρώνε τη σάρκα και το πνεύμα. Αρκετά χρόνια μετά ο μεγαλύτερος αδερφός του Φρανκ, μετακομίζει στο σπίτι του αδερφού του μαζί με την γυναίκα του, και την 20χρόνη κόρη τους. Δεν περνάει καιρός και ο Φρανκ εμφανίζεται μπροστά στην κοπέλα στάζοντας αίματα και της ζητάει να τον βοηθήσει. Κάπως έτσι αρχίζει ένας νέος κύκλος αίματος….

Άκρως σαδομαζοχιστικό, τρελό, σαδιστικό, τροματικό και αποκρουστικό. Σίγουρα μια ταινία που κερδίζει επάξια μια θέση στο τρίτο αφιέρωμα μας και σίγουρα μερικές ατάκες των δαιμόνων όπως το You opened the box, we came θα σας καρφωθούν στο μυαλό.

Εξάλλου το είπε και ο εξίσου πανμέγιστος μαίτρ Stephen King : I have seen the future of horror, his name is Clive Barker

Ζητώ συγνώμη αν και δε θα έπρεπε εκ των προτέρων που το Saw κατάφερε (με το σπαθί) του να μπει στην λίστα του τρίτου αφιερώματος.

Ας αναλύσουμε όμως μερικά γεγονότα. 18 ημέρες γυρισμάτων, low budget (περίπου 1 εκατ. δολλάρια). ανεξάρτητη παραγωγή, άγνωστοι πρωταγωνιστές, δεν ήθελε και πολύ να γίνει θρύλος (βοήθησε πολύ και το The Blair Witch Project (1999) το οποίο άνοιξε τον δρόμο) και να κερδίσει επάξια τον τίτλο μιας εκ των πιο απροσδόκητων επιτυχιών της δεκαετίας που μας πέρασε (το δείχνουν εξάλλου και τα 7 sequel που έχουν γυριστεί).

Ο Jigsaw, αυτός ο αλήτης, παράφρων και σαλταρισμένος τύπος που έγινε trademark απο μόνος του σε μία νύχτα και εξακολουθεί ακόμη να δίνει εκατοντάδες εκατομύρια κάθε χρόνο στους δημιουργούς και το studio (μάσκες για τις απόκριες, video games, αφίσες, κάδρα, κορνίζες, εκθέσεις, κουκλάκια και ότι μπορείς να φανταστείς) που μένει ακόμα στο πίσω μέρος του μυαλού μας.

Η ταινία αρχίζει πολύ δυνατά. 2 άνθρωποι πιόνια χωρίς προφανή αιτία στην αρχή, αλυσοδεμένοι σε ένα βρώμικο αποχωρητήριο θα αρχίζουν κάθε λεπτό που περνάει να χορεύουν όλο και γρηγορότερα στον ανώμαλο και ξέφρενο ρυθμό του σαδιστή τους. Το κουβάρι θα ξετιλύγεται, τα περιθώρια θα στενεύουν η τρίχα θα σηκώνεται κάγκελο.

Ίσως η αρχή του James Wan (θα τον δεις να φιγουράρει στο προηγούμενο αφιέρωμα με το Insidious) να έγινε πάνω στα Θεμέλια του εξαιρετικού The Cube, ίσως τελικά να μην ήταν και τόσο πρωτότυπο αλλά η αρρώστια είχε βρει μόλις το πρόσωπό της στον κεντρικό χαρακτήρα. Μέσα απο τα vhs βίντεο της τηλεόρασης, την φρικαλέα μάσκα και την εξαιρετικά ανατριχιαστική φωνή δημιουργήθηκε ένας καινιούργιος cult χαρακτήρας, μια φιγούρα που έχει πια αποτυπωθεί στην pop κουλτούρα της εποχής μας…

Πείτε μας τη γνώμη σας ! Επιλέξτε την αγαπημένη σας ταινία από το τρίτο μέρος του αφιερώματος !

Μείνετε συντονισμένοι πολύ σύντομα ακολουθεί και το τέταρτο αφιέρωμα.